สังคมทุกวันนี้เป็นสังคมแห่งวัตถุนิยมเป็นหลัก คนที่จะอาศัยอยู่ในสังคมแห่งนี้ได้ต้องเป็นคนที่
มีฐานะที่ดี แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่หรูหรา มีเครื่องประดับแวววับ ชวนให้คนที่พบเห็นอิจฉาในความมี
ระดับของคนๆนั้น แต่ถ้าคนไหนที่แต่งตัวง่ายๆ บ้านๆ ไม่มีเครื่องประดับที่หรูหรา ไม่ใส่เสื้อผ้าที่ราคา
แพงหรือเป็นของมียี่ห้อแล้วจะก้อ คนนั้นก็จะเป็นคนที่ถูกมองว่าเป็นคนที่จนหรือว่าไม่มีระดับ แต่ถ้า
มองกันในความเป็นจริงแล้ว คนที่แต่งตัวดี ใช้ของที่มีราคาแพงนั้น เขาอาจจะเป็นคนที่มีฐานะยากจน
กว่าคนที่แต่งตัวง่ายๆก็ได้ คนเราชอบที่จะตัดสินคนอื่นจากภายนอกเสมอ ชอบมองว่าคนที่แต่งตัวดี มี
ระดับ ใช้ข้าวของที่มีราคาแพงมักจะเป็นคนที่ร่ำรวยมีเงินมีทองใช้อย่างไม่ขาดสาย แต่เอาเข้าจริงๆ
แล้วคนที่แต่งตัวดีนี้เหละที่ไม่มีอะไรเลย เงินที่หามาได้ก็ต้องเอาไปซื้อข้าวของที่มีราคาแพงเพื่อที่จะได้
ยกระดับความหรูหราให้กับตัวเอง จนไม่รู้จักการประมาณตน เมื่อใช้จ่ายไม่พอก็ต้องมีการไปกู้หนี้
ยืมสินเพื่อที่จะมาทำให้ตัวเองดูดีมีระดับ แต่คนที่แต่งตัวธรรมดา บ้านๆเขาคนนั้นอาจจะเป็นคนที่มีเงิน
ใช้ตลอดเวลาก็ได้ เพราะเขานั้นรู้จักการประมาณตนไม่ใช้จ่ายอะไรที่มันเกิดตัวหรือที่มันไร้ความจำ
เป็น จึงทำให้เขามีเงินเก็บและเงินใช้อย่างไม่ขาดมือโดยที่ไม่ต้องไปกู้หนี้ยืมสินมาทำให้ตัวเองเดือด
ร้อน อย่าตัดสินคนอื่นเพียงแค่ภายนอกเพราะสุดท้ายแล้วเขาอาจจะเป็น “ผ้าขี้ริ้วห่อทอง” ก็ได้