…..เกิดมาแล้วไม่มีใครที่จะสามารถลุกขึ้นเดินได้เลยหรอกนะ คนเราต้องผ่านช่วงที่คลาน ช่วงที่กลิ้งไปมา ช่วงที่ลุกขึ้นแล้วก็ล้มลง กันทั้งนั้น คนเราไม่มีใครที่จะอัจฉริยะหรือมีความเก่งมาตั้งแต่เกิดไม่มีใครที่จะรู้จักการลุกขึ้นยืนได้ตั้งแต่เกิด กว่าที่เราจะสามารถลุกขึ้นยืนได้ด้วยขาของเราเอง เราก็ต้องมีคนที่คอยพยุง
คนที่คอยยื่นมือมาจับเราไว้ไม่ให้ล้ม หรือเมื่อไหร่ที่เราล้มลงเขาก็พยายามที่จะยืนมือมาดึงเราให้ลุกขึ้นยืนได้ใหม่ เมื่อไหร่ที่เราลุกขึ้นยืนได้ด้วยขาของเราแล้วเราก็ไม่ควรที่จะลืมคนที่ทำให้ยืนได้เพราะถ้าเราไม่มีคนที่สอนหรือคนที่คอยช่วยเหลือเรา
…..เราก็ไม่สามารถที่ลุกขึ้นยืนได้หรือต่อให้คุณลุกขึ้นยืนได้แล้วคุณก็สามารถที่จะล้มลงได้และก็จะไม่มีใครที่จะยืนมือมาพยุงหรือช่วยคุณเพราะคุณไม่รู้จักบุญคุณของคนที่ช่วยเหลือคุณหรือคนที่คอยสอนคุณให้รู้จักลุกขึ้นยืนได้ คนที่ลืมบุญคุณของคนที่ช่วยเหลือ สั่งสอน ดูแล หรือให้ความเมตตาแก่คุณไม่ว่าบุคคลเหล่านั้นเขาจะอยู่เป็นคนที่อยู่ในครอบครัวของคุณหรือเป็นบุคคลทั่วไปที่คุณรู้จักหรือไม่รู้จักก็ตามถ้าเมื่อไหร่ที่คุณยืนได้แล้ว แล้วคุณลืมบุญคุณเขาคุณก็ไม่สามารถที่จะเจริญก้าวหน้าในชีวิตได้ และคุณก็อย่าคิดว่าเมื่อคุณยืนได้แล้วคุณจะไม่สามารถล้มได้คนเราเมื่อยืนได้แล้วก็สามารถที่จะล้มได้เหมือนกันถ้าคุณไม่รู้จักบุญคุณคน